dinsdag 20 maart 2012

De Meesterschilder

Op het afscheid van Harry Starren in de Nieuwe Liefde, vertelde ik het volgende verhaal. Een metafoor passend bij het vertrek van onze markante directeur. "Tabee Meesterschilder..."

Er was eens een meesterschilder, een man die zulke prachtige schilderijen maakte, dat mensen van heinde en ver kwamen om zijn kunstwerken te bewonderen. Met simpele penseelstreken wist hij zo krachtige beelden neer te zetten, dat mensen met ingehouden adem naar zijn schilderijen keken.

En terwijl ze daar zo stonden te kijken, leek het wel alsof ze de vogels in de boom op zijn schilderij konden horen zingen. Leek de waterval met kracht langs het doek te vallen en geurde de jasmijnbloesem hen al van verre tegemoet. Met zijn schilderijen deed hij de mensen verlangen naar de landschappen die hij schilderde.

Ook de keizer hoorde van deze schilder en vond dat deze maar moest komen naar het hof. Zo'n bijzonder schilder zou niet voor de gewone mensen moeten werken, maar voor een keizer.

En op een dag stonden er soldaten bij het huis van de meesterschilder met de opdracht hem mee te nemen naar het hof. De meesterschilder pakte zijn weinige kleding bij elkaar, nam wat papier en schilderspullen op en volgde de soldaten naar het paleis.

De keizer schrok van de eenvoud van de schilder en besloot dat deze schilder zich niet zomaar meesterschilder zou mogen noemen. Hij beval de hofschilder aan te treden en schreef een wedstrijd uit om te bepalen of de meesterschilder wel een meesterschilder zou zijn. Beide schilders dienden een schilderij te maken en de keizer zou met zijn raad bepalen wie er gewonnen had.

Beide schilders gingen aan de slag. De hofschilder maakte een waar kleurenspel, met gouden en zilveren elementen. Het landschap spatte van het doek af en de hofschilder was erg in zijn schik met het resultaat. De meesterschilder zetten met slechts enkele penseelstreken een eenvoudig maar bijzonder treffend landschap neer met een weg die de bergen in liep.

Nadat de keizer beide schilderijen had gezien, was hij vooral verrukt door het kleurgebruik van de hofschilder. De uitbundige kleuren pasten goed bij zijn hof. De eenvoud van de meestersschilder kon hem minder bekoren. En zo won de hofschilder de wedstrijd. De keizer gaf zijn soldaten de opdracht om de meesterschilder in de boeien te slaan, maar op het moment dat hij zich naar hem omdraaide zag hij de meesterschilder met zijn spullen richting zijn schilderij lopen, de weg op stappen en langzaam verdwijnen in de richting van de bergen. Zijn laatste schilderij was zijn meesterstuk....
(vrij naar een chinees verhaal)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten